Gidemem..

Yıkılmış duvarlar üzerime ve en dibindeyim enkazın, konuşacak kadar mecalim kalmamış.
Ağlamaklıym tıkanmış nefesim en bildiğim şeylere bile yabancıyım habersiz!
Gittikçede yeniliyorum yalanlara, mutsuzluğuma, bir gülücük altında yatan binlerce tezata.
Herşeye kızgınım rüzgara, buluta, karanlığa, bitkin ruhuma, butun sevmelere... 
Öylece kalkıp gitmek var içimde; bir seher yeline tutunup uzaklaşmak, 
Oysa gidemem ki kendimden uzaklaşamam ne ruhumdan ne tenimden 
Hemde almadan yanıma kalp kırıklarımı...Gidemem 
Gidemem...

bir iki üç...

Kocaman bir hiç kalmış elimde geçmişten; hem ne önemi varki hepside birbirinin aynı,birbirinin gölgesindeyken...

Zaten manasız tüm pişmanlıklar,dert yanmalar bütün aşklar yitirmişken o ince tınısını...

Sussun artık bütün itirazların çığlılğı da

Renksiz bir kemanın ateşi kıskandıran sıcak sesinde buluşsun göz kapaklarım

Bu kadar uzakken dokunma orda kalsın ellerin,yoksa sende yanarsın bu kadar yaklaşmışken sevmeler ucurumlara

Bırak artık beni karanlığın ağırlığında,ki çöksün omuzlarıma acının cesareti

Herşey'e dönmüşken sırtımı,vazgeçmem ışığı söndürmekten

Üç’e kadar sayıp kayboluyorum...

Sana duvarda emanet bir şiir bırakarak...